Noworyta Ludwik

Starszy przodownik Policji Państwowej

Syn Wojciecha i Agnieszki z d. Dziuba. Urodzony 6 lutego 1890 r. w Dąbrowie Górniczej (w części dokumentów jako miejsce urodzenia wymienia się Będzin), zam. Białystok.

W czasie działań wojennych I wojnie światowej służył w 1 Pułku Piechoty Legionów. W 1920 r. wraz z wojskiem przybył do Białegostoku i tam zamieszkał.

W okresie międzywojennym pracował w III Komisariacie Policji (na ul. Mickiewicza). Należał do Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowego Koła Policyjnego Nr 6. Szkolił również tzw. „zieloną policję” (przygotowywał młodych cywili do obrony przeciwgazowej).

W chwili wybuchu II WŚ zmobilizowany do wojska i wysłany na front. Brał udział w walkach z oddziałami niemieckimi pod Czerwonym Borem. Prawdopodobnie ewakuowany przed zbliżającym się frontem w kierunku wschodniej granicy Polski – ostatni raz widziany 18 września 1939 r. w okolicach Wilna, gdzie po złożeniu broni przedstawicielom władz radzieckich został wzięty do niewoli. Przebywał w obozie jenieckim w Ostaszkowie, skąd 13 marca 1940 r. przesłał kartę pocztową. Brak dalszych informacji o jego losach.

Opublikowano w MP oraz na tablicy informacyjnej Zarządu Miejskiego w Białymstoku ogłoszenia o wszczęciu postępowania o uznanie go za zmarłego. Za datę zgonu przyjęto 9 maja 1946 r. Sygn. Zg. 115/1949 [2/5349/2007].

Na listach zamordowanych i zaginionych polskich jeńców wojennych figuruje Ludwik Noworyta, ur. 6.II.1890 r. w Dąbrowie, przodownik Policji Państwowej, zginął w 1940 r., pochowany na Cmentarzu Wojennym w Miednoje (Rosja).

Źródło: Bartłomiej Samarski, Zaginieni 1939-1945. W świetle akt Sądu Grodzkiego w Białymstoku tom II – powiat białostocki, Białystok 2011; Wykaz polskich oficerów i policjantów zamordowanych w Katyniu, Miednoje i Charkowie na stronach Katedry Polowej WP (www.katedrapolowa.pl).