Kubasik Konstanty

Komisarz Policji Państwowej, podporucznik rezerwy pospolitego ruszenia

Urodzony 23 kwietnia 1890 r. w Zielątkowie, powiat gnieźnieński, w domu Jana i Marii z Ołtarzewskich.

Wychowywany w rodzinie patriotycznej, gdzie bardzo mocno akcentowano minione Powstanie Styczniowe. Jako 11-letni chłopiec wziął udział w strajku szkolnym w szkole powszechnej w Gnieźnie, do której uczęszczał. Po ukończeniu szkoły w 1904 r. rozpoczął pracę jako praktykant w biurze adwokackim i notarialnym. W tym też czasie należał do organizacji młodzieżowej Sokoła.

W 1912 r. został powołany do armii niemieckiej, jako poborowy. Brał udział w I wojnie światowej na froncie zachodnim w Belgii i Francji. Z wojska został zwolniony z dniem 10 sierpnia 1917 r. na skutek odniesionych ran. Po powrocie z frontu zamieszkał w Ostrowie i pracował jako sekretarz adwokacki. W listopadzie 1918 r., po przewrocie politycznym w Berlinie, wstąpił ochotniczo do organizowanych oddziałów Straży Ludowej. Po wybuchu Powstania Wielkopolskiego walczył w Ostrowie. Z dniem 2 lipca 1919 r. wstąpił ochotniczo do Żandarmerii Krajowej b. Dzielnicy Pruskiej początkowo w stopniu wachmistrza, a następnie wachmistrza powiatowego. W dniu 18 grudnia 1919 r. otrzymał awans na podporucznika Żandarmerii. Służył w Sekcji Sądownictwa Dowództwa I Brygady Żandarmerii Krajowej byłej Dzielnicy Pruskiej, a później przeszedł do Inspekcji Okręgowej w Dowództwie Żandarmerii w Poznaniu. W dniu 1 stycznia 1920 r. złożył egzamin maturalny przed komisją wojewódzką w Poznaniu.

Z dniem 1 lipca 1920 r. został przejęty na etat Ministerstwa Spraw Wewnętrznych do Policji Państwowej byłej Dzielnicy Pruskiej w stopniu komisarza i objął tymczasowe szefostwo Działu III (Szkoła) oraz Działu V (Rezerwa Okręgu) w nowotworzonej Komendzie Okręgowej Policji Państwowej w Poznaniu. W okresie od 11 lipca do 4 października 1920 r. był w składzie Okręgowej Komisji Dyscyplinarnej. Po 18 lipca 1920 r. był już tylko wykładowcą w Okręgowej Szkole Policyjnej w Poznaniu.

Od 5 lutego 1921 r. był Komendantem Powiatowym Policji Państwowej w Gnieźnie, a następnie od 1 grudnia 1922 r. Komendantem Powiatowym w Czarnkowie. W dniu 1 stycznia 1924 r. został mianowany Komendantem Powiatowym w Środzie, a od 01.08.1924 r. Komendantem Powiatowym w Ostrowie. Od dnia 30 listopada 1926 r. zajmował stanowisko Komendanta Powiatowego Policji Państwowej w Lesznie. Z dniem 8 października 1931 r. został przeniesiony na etat Komendanta Powiatowego do Przasnysza w województwie warszawskim i na stanowisku tym pozostawał do dnia 6 lutego 1933 r., gdy został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony w dyspozycji Komendanta Głównego PP. Pozostawał jednak nadal w Przasnyszu. Ostatecznie z dniem 31 marca 1933 r. został mianowany Komendantem Komisariatu w Tarnopolu, a później Komendantem Powiatowym w Kopaczyńcach w województwie tarnopolskim.

Z dniem 5 sierpnia 1936 r. został zwolniony z zajmowanego stanowiska i, ze względu na dobro służby, przeniesiony w stan nieczynny. Od dnia 20 lutego 1937 r. został przywrócony do służby czynnej i przeniesiony do komendy powiatowej w Bielsku Podlaskim, a z dniem 29 września 1938 r. do Inowrocławia na komendanta miasta. Tam też pozostał do wybuchu wojny. Po 3 września 1939 r. wycofywał się z całą policją województwa pomorskiego w kierunku południowo-wschodnim. Dotarł do Lwowa i tam się ukrywał. Został aresztowany przez NKWD w marcu 1940 roku i wkrótce rozstrzelany. Miejsca pochówku nie udało się do tej pory ustalić.

Komisarz Kubasik był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1930), Medalem za Wojnę 1918-1921 (1929) i Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości (1929).

Źródło: Piotr Krzysztof Marszałek, Powstanie i rozwój organizacyjny polskich formacji policyjnych w południowo-zachodniej Wielkopolsce w latach 1918-1922, PWSZ IPiA Studia Lubuskie, Tom IV, Sulechów 2008