Kochaniak Ludwik

Starszy posterunkowy Policji Państwowej

Syn Walentego i Magdaleny z d. Wieczorek. Urodzony 28 lipca 1897 r. w Sulisławiu [lub Sulisławicach], zam. Białystok.

Funkcjonariusz III Komisariatu w Białymstoku (1918-1939). We wrześniu 1939 r. zmobilizowany do WP. W toku działań wojennych dostał się do niewoli radzieckiej – przebywał w obozie jenieckim w Ostaszkowie. Brak dalszych informacji o jego losach (ostatni list przesłał z obozu w 1940 r.).

Opublikowano w Dz.U. Min. Spr. Nr 35 z 10.VI.1948 r. oraz na tablicy informacyjnej Zarządu Miejskiego w Białymstoku ogłoszenia o wszczęciu postępowania o uznanie go za zmarłego. Za datę zgonu przyjęto 9 maja 1946 r. Sygn. Zg. 732/1947 [4/1147].

Na listach zamordowanych i zaginionych polskich jeńców wojennych figuruje: Kochaniak Ludwik,  zginął w 1940 r., pochowany na Cmentarzu Wojennym w Miednoje (Rosja).

Źródło Bartłomiej Samarski, Zaginieni 1939-1945. W świetle akt Sądu Grodzkiego w Białymstoku tom II – powiat białostocki, Białystok 2011; Wykaz polskich oficerów i policjantów zamordowanych w Katyniu, Miednoje i Charkowie na stronach Katedry Polowej WP (www.katedrapolowa.pl).