Janaszko Stanisław
Przodownik Policji Państwowej
Syn Aleksandra i Karoliny z d. Krawczyk. Urodzony 1 stycznia 1898 r. we wsi Borek, gmina Kosewo, pow. kosowski, woj. poleskie.
Ukończył szkołę miejską. W okresie 21 czerwca 1920 r. do 17 sierpnia 1921 r. odbywał służbę wojskową 33 pułku piechoty. Służbę w Policji Państwowej rozpoczął w 1921 r. w Wysokiem Mazowieckiem jako posterunkowy.
W 1927 r. został przeniesiony do Białegostoku, gdzie służył w policji konnej. Z relacji rodzinnych wynika, że Stanisław Janaszko miał jakiś wypadek, po którym ze służby konnej został przeniesiony do służby „pieszej”. Podobno zachował i pieczołowicie dbał o swoje buty do konnej jazdy, szablę i uprząż końską, które niestety przepadły w czasie wojny.
W 1932 r. Stanisław Janaszko został skierowany do pracy w Komisariacie PP we Włocławku. Następnie, w 1937 roku został przeniesiony do pracy w Komisariacie Policji Państwowej w Otwocku, pow. warszawski. Tutaj zastała go wojna. Podczas pełnienia służby w Policji Państwowej został awansowany na kolejne stopnie: starszego posterunkowego i przodownika PP.
Stanisław Janaszko w Wilanowie
W chwili rozpoczęcia wojny pałnił służbę w Otwocku. W pierwszych dniach wojny konwojował wywóz na wschód Polski jakichś ważnych dokumentów państwowych (wg.relacji jego córki Zofii). Po wkroczeniu we wrzesniu 1939 roku do Polski Sowietów został aresztowany. Jeniec Ostaszkowa, skąd wysłał do rodziny kilka kartek pocztowych ze zdawkowymi tekstami, że ma się dobrze i ma nadzieję, że jego bliscy są zdrowi. Został zamordowany w 1940 roku w Kalininie (obecnie Twer) i pogrzebany w Miednoje. Wpisany na listę NKWD nr 033/1 z dnia 16 kwietnia 1940 r., poz. 63, nr akt 5524.
Pozostawił rodzinę: żonę, córkę Zofię i dwóch synów: Stanisława i Zdzisława.
Posterunkowy Stanisław Janaszko z rodziną
Przodownik Stanisław Janaszko został odznaczony Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918-1921 oraz Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości.
Źródło:
Na podstawie książki „Gdziekolwiek są Wasze prochy”, red. Aleksandra Matuszczyk, Górnośląskie Centrum Kultury, 2003 i „Miednoje. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego”, t.1, s. 287; L. 033/1 (63), 5524; relacja prawnuczki.
